8. I've got the scars and I wish that you could see that you’re the antidote to everything of me

*Ross*

                Wpadłem do pokoju i przykryłem się kołdrą po czubek głowy. Co ja sobie wyobrażałem? Ma rację, wmawiam sobie, że się zakochałem. Przecież my prawie się nie znamy. A jednak cały czas mam jej uśmiech przed oczami.

                Usłyszałem ciche pukanie do drzwi, które chwilę później powoli się otworzyły.

- Ross? - nie odpowiedziałem. Materac ugiął się pod ciężarem drugiego ciała, a ja poczułem na ramieniu ciepłą dłoń Rydel. - Ross, porozmawiaj ze mną. Co się stało? Może razem coś wymyślimy.

- Chcę się wyprowadzić. Od jutra zacznę szukać sobie mieszkania - wystawiłem głowę spod kołdry i spojrzałem siostrze prosto w oczy. Zaniemówiła.

- Co? Ross, oszalałeś? Co się stało?

- Uświadomiłem sobie, że nie zniosę dłużej wpatrywania się w moje zakochane rodzeństwo. Potrzebuję trochę samotności.

- Nie, nie możesz… Jeśli Ty się wyłamiesz, to wszystko się posypie…

- Nie sądzę. Nie chcę już więcej czuć się jak piąte koło u wozu - zaśmiałem się gorzko. - Ironia losu, prawda? Zawsze myślałem, że piątka, to to, co nas razem trzyma, że nasze życie potrzebuje pięciu kół.

- Chwila, ochłońmy - Rydel potarła nerwowo czoło. - Dlaczego czujesz się piątym kołem, wytłumacz.

- Bo każdy z Was kogoś ma i czasem czuję się, że zabieracie mnie wszędzie z litości, zawsze ktoś musi ze mną rozmawiać i odrywać się od swojej drugiej połówki. Nie potrzebuję tego.

- Dobra, jutro jedziemy do wesołego miasteczka, mieliśmy jechać wszyscy, ale mam pomysł. Jedźmy w szóstkę, tylko zespół i Ryland. Będzie tak jak dawniej, zobaczysz.

- Nie Delly, nic już nie będzie tak jak dawniej. Dorośliśmy. A ja nie chcę psuć Wam popołudnia.

- A jeśli porozmawiam z Leilą?

- Po co?

- Jeśli nakłonię ją, żeby dała Ci szansę, odpuścisz?

- Nie. Z Leilą już skończone, to była pomyłka - nakryłem się ponownie kołdrą, aby pokazać, że rozmowa dobiegła końca. Drzwi powoli się zamknęły.

*Leila*

                Siedziałam przed telewizorem, wgapiając się bezmyślnie w ekran. Emma wróciła do mieszkania.

- Jesteś z siebie zadowolona? - rzuciła na wejściu.

- Co? O co Ci chodzi? - nie spodziewałam się takiego ataku. Miałam raczej nadzieję, że stanie po mojej stronie.

- Ross zamierza się wyprowadzić. Nie wiem, co mu zrobiłaś, ale wszyscy boją się, że ich super życie zaczyna się sypać. Boją się o zespół.

- Co Ty wymyślasz? - nie wierzyłam jej. Poza tym, co ja mam z tym wszystkim wspólnego?

- Nic nie wymyślam, Rydel z nim rozmawiała. Naprawdę jest taki zły, że nie mogłabyś się z nim trochę poumawiać?

- Emma, nie zrozumiesz - westchnęłam i przymknęłam powieki szukając wewnętrznej siły.

- W takim razie mi wytłumacz - skrzyżowała ręce na piersi.

- Mogę Ci powiedzieć, że to on nosi problem w sobie. Trafiło na mnie, bo akurat byłam pod ręką. Niech się wyprowadzi, jest dorosły, wie co robi - wstałam i wyszłam do swojego pokoju. Gdzieś pod żebrami zostałam ukłuta przez poczucie winy.

                Po nieprzespanej nocy wpadłam do kuchni, gdzie Emma robiła sobie śniadanie. Nie zaszczyciła mnie swoim spojrzeniem.

- Jedziecie dziś do tego wesołego miasteczka? - zapytałam podgryzając marchewkę.

- Tak, ale Ciebie to chyba nie obchodzi, prawda?

- Ross też będzie? - zignorowałam jej pytanie.

- Nie wiem, próbują go wyciągnąć - spojrzała na mnie badawczo. - Chcesz go jeszcze dobić?

- Nie, chcę go przeprosić za wczoraj - ciężko się do tego przyznać. - Mogę jechać? - rysy Emmy złagodniały.

- Zadzwonię do Rikera.

                Pojechałam razem z Emmą. Poszłyśmy w umówione miejsce, pod budkę z watą cukrową. Ross wyglądał jakby zobaczył ducha. Przywitaliśmy się i miała zacząć się ‘zabawa’. Jak dla kogo, bo ja nienawidzę tych wszystkich maszyn.

- Ross, możemy porozmawiać? - chciałam mieć to z głowy i wrócić do domu. Spojrzał na Rydel, jakby był pod jej presją.

- Jasne, chodź - ruszyliśmy w bardziej ustronne miejsce i siedliśmy na jednej z ławek.

- Przepraszam. Za to, że Cię uderzyłam… i za to, że tak zareagowałam. Po prostu mnie zaskoczyłeś - odwróciłam wzrok.

- Nie ma problemu, dotarło do mnie. W zasadzie powinienem Ci podziękować.

- Za…?

- Za to, że przestałem się oszukiwać. Teraz widzę, że każda dziewczyna, która traktuje mnie normalnie, nie jak kogoś sławnego, wydaje mi się wspaniała - auć, zabolało. - Więc nie musisz się już przejmować, odpuściłem. Jesteś bezpieczna - powoli zaczął się zbierać.

- Czekaj, nie o to mi chodziło… przecież możemy się kumplować, prawda?

- Taa, jasne - jego ton jednak przeczył słowom. W sumie to i lepiej, problem z głowy.

                Ruszyliśmy do reszty.

- O, super, że jesteście. Idziemy na tą wielką karuzelę - zawołał do nas Rocky.

- Ja odpadam - uniosłam dłonie w górę widząc wielkie koło.

- Leila, no przestań, będzie fajnie. Poza tym Ross nie będzie miał pary - powiedziała Rydel.

- Ja nie muszę jechać - spojrzał na nią nieprzyjemnie.

- Przestańcie robić sceny. Idziemy - zadecydował za nas Riker.

*Ross*

                Miałem dość tej wyprawy. Jeszcze teraz zawisnę z nią kilka metrów nad ziemią, cudownie. Wsiedliśmy do ciasnego wagonika. Spojrzałem na Leilę, na jej twarzy malowało się przerażenie.

- Hej, w porządku?

- Mam lęk wysokości - odpowiedziała słabo. Wyraźnie zbladała.

- Przecież mogłaś powiedzieć. Po co przyszłaś do wesołego miasteczka z lękiem wysokości? Tu prawie wszystko się z tym wiąże.

- Może dla Ciebie, geniuszu - kolejka ruszyła, a ona zamknęła oczy. Gdy znaleźliśmy się w połowie wysokości, mocno zacisnęła dłoń na mojej ręce. Nie spodziewałem się, że może mieć tyle siły.

                Po skończonej przejażdżce szybko zeskoczyła na ziemię.

- Nigdy więcej o tym nie rozmawiajmy - rzuciła szybko i wmieszała się w tłum, gdzieś za moim rodzeństwem. Po jakichś 20 minutach straciłem ją z oczu.

- Widział ktoś Leilę? - miałem złe przeczucia. Wszyscy popatrzyli po sobie kręcąc przecząco głowami. Ruszyłem w stronę toalet.

                Wszyscy dziwnie na mnie patrzyli, gdy wszedłem do damskiej ubikacji, a do tego zaglądałem pod drzwi szukając odpowiednich butów. Znalazłem. Nie musiałem długo czekać, drzwi zaczęły się otwierać. Wepchnąłem dziewczynę z powrotem do kabiny i zamknąłem drzwi.

 - Dlaczego to robisz?!

- Co? Ross, oszalałeś? Nie mogę już nawet skorzystać z toalety?

- Ubrudziłaś sobie nosek - spojrzałem na nią twardo. Szybkim ruchem starła biały proszek, unikając mojego spojrzenia.

- Czemu tak Ci to przeszkadza, co?

- Mam opowiedzieć Ci swoją historię?

- Tak, proszę! - wyraźnie się zniecierpliwiła.

- Byłem kiedyś u kumpla w garażu. Siedzieliśmy w trójkę, drugi przyniósł towar. Wziąłem trochę, spróbowałem. Byłem umówiony z Rydel, że weźmie mnie w drodze ze sklepu, więc musiałem się trzymać. Oni zostali. Na drugi dzień dowiedziałem się, że jeden nie żyje, a drugi leży w szpitalu… to mogłem być ja.

- Ćpać trzeba umieć, a nie wciągać kilogramami - odpowiedziała nic sobie z tego nie robiąc.

- Nie rozumiesz, że to Cię zabija? - przeszły mnie dreszcze na wspomnienie tego wieczoru.

- A kto powiedział, że chcę żyć? - przecisnęła się obok mnie i wyszła. Poszedłem za nią, starając się unikać ciekawskich spojrzeń.

- Leila, czekaj, nie chcesz chyba prowadzić? - dogoniłem ją, gdy zobaczyłem, że zmierza w stronę parkingu.

- Czemu nie? - wariatka.

- Daj kluczyki.

- Nie, odczep się ode mnie.

- Daj mi kluczyki, odwiozę Cię do domu.

- A co z nimi? - wskazała głową w stronę tłumu.

- Myślę, że dadzą sobie radę - wsiadłem na fotel kierowcy. W milczeniu podjechaliśmy pod jej blok.

- Dzięki. Obiecuję, że już więcej nie będę Cię niepokoić - zostawiła mnie na chodniku. Ruszyłem  w samotną podróż do domu. Rozmyślałem nad dzisiejszymi wydarzeniami. Odebrałem tak sprzeczne sygnały, że nie wiem, co o tym wszystkim sądzić.

                Jedno wiem na pewno. To jeszcze nie koniec.