6. I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed

*Leila*

                Wysiedliśmy na parkingu i ruszyliśmy prosto do budki z mrożonym jogurtem. Ross miał na sobie ciemne okulary, ale i tak widziałam, że kilka osób zwróciło na nas uwagę. Mam nadzieję, że nikt nie zrobi nam zdjęć. Usiedliśmy na murku otaczającym plażę. Zanurzyłam stopy w gorącym piasku. Jedliśmy i wpatrywaliśmy się w fale uderzające o ląd. Poczułam na sobie jego spojrzenie, odwróciłam się, wyglądał jakby się nad czymś głęboko zastanawiał.

- No co? - zapytałam.

- Opowiedz mi, jak stałaś się tym, kim jesteś - wytrzymał mój piorunujący wzrok. Co on myśli, że mu ufam?

- Po co? - odparłam.

- Bo próbuję Cię zrozumieć. Dziś nie jesteś tą dziewczyną, którą spotkałem na imprezie. Masz dwie twarze, a ja wolę poznać tą drugą - odwróciłam wzrok. W zasadzie, gdyby chciał, już wszyscy znaliby prawdę o mnie, a myślę, że nikt nie zna prawdziwej historii mojego pobytu w jego pokoju.

- Więc wszystko zaczęło się chyba 22 lata temu, gdy moja mama zmarła przy porodzie - zaczęłam powoli, wpatrując się w horyzont. - Wychowywałam się z tatą, było nam ze sobą bardzo dobrze, był moim bohaterem. Pracował do późna, a ja zawsze czekałam na niego, żeby przeczytał mi bajkę na dobranoc i powiedział, że przygotowałam mu pyszne kanapki - uśmiechnęłam się do siebie. - Jednak, gdy miałam 11 lat, zachorował na raka. Stałam się gospodynią domową i jego opiekunką. Mała dziewczynka patrząca na śmierć jedynej osoby jaką ma. Straciłam swoje jedyne oparcie i trafiłam do domu dziecka. Nie było czasu na rozpacz, musiałam się nauczyć walczyć o swoje. Przeszłam szkołę życia, której nikomu nie życzę.

                Gdy miałam 13 lat los się do mnie uśmiechnął, zostałam zaadoptowana przez cudownych ludzi. Nie mogli mieć dzieci, ale postanowili wyprowadzić na prostą tyle straconych duszyczek, ile zdołają. I tak stałam się szóstym, najmłodszym dzieciakiem Bena i Mary. Są właścicielami ogromnego koncernu zajmującego się transportem, więc było ich na nas stać. Miałam super ciuchy, prywatną szkołę i swój własny pokój. No i oczywiście rodzinę. Chciałam jednak osiągnąć coś sama. 

                I tak właśnie zaprzyjaźniłam się z Johnem. Jest biznesowym partnerem Bena, ale także dobrym przyjacielem. Dla mnie zawsze był wujkiem Johnnym, gdy usłyszał, że szukam pracy, od razu pokojarzył, że jego asystentka rezygnuje niedługo ze stanowiska i wziął mnie na próbę. Zostałam. Pewnego razu poprosił żebym poszła z nim na firmowe przyjęcie. Załatwił mi kosmetyczkę, fryzjerkę, kupił sukienkę. Kilka dni później zapytał czy nie chciałabym sobie dorobić na takich przyjęciach. Dla osiemnastolatki był to biznes życia. Zaczął nakręcać mi klientów, sam miał w tym swój interes, bo zyskał sympatię kontrahentów. A ja z przyjęcia na przyjęcie stawałam się coraz śmielsza… Resztę historii chyba już znasz - spojrzałam na niego i zaczęłam mieszać łyżeczką w resztce rozpuszczonego jogurtu.

- Wow, nie wiem, co powiedzieć… - odezwał się w końcu.

- Lepiej się zastanów, bo teraz będę musiała Cię zabić.

- Co? - jęknął przestraszony. Uśmiechnęłam się delikatnie.

- Wyluzuj, żartuję - szturchnęłam go w ramię. - Po prostu nikt nie zna całej tej historii - dodałam.

- A Emma? Czemu to przed nią ukrywasz? - zapytał.

- Nie chcę jej stracić. Wiem jakie byłoby jej zdanie w tej sprawie.

- Nie myślałaś żeby to rzucić?

- Po co? Przywykłam, jest mi z tym dobrze.

- A co potem? Za 10, 20 lat? Przepraszam, że to powiem, ale wtedy nikt za Ciebie nie zapłaci. Masz jakieś wyjście awaryjne?

- Chciałabym pójść na studia - zaskoczyłam sama siebie tą odpowiedzią, Rossa najwyraźniej też.

- Serio? Jakie? - ożywił się.

- Dobrze się czuje w tej logistyce, może mogłabym w końcu awansować, albo gdzieś się przenieść… mam doświadczenie, brakuje mi tylko papierka żeby rozwinąć skrzydła.

- W takim razie trzymam kciuki, żeby się udało - uśmiechnął się.

                Porozmawialiśmy jeszcze trochę, zepchnęłam rozmowę na inne tory, nie chciałam już opowiadać o sobie. Powiedziałam i tak za dużo, wolałam, żeby on powiedział coś o sobie. W kieszeni zawibrował mi telefon. Emma.

- Tak? - odebrałam.

- Leila, możesz mi powiedzieć gdzie Wy zniknęliście?

- A co, martwicie się o nas? To słodkie - uśmiechnęłam się do Rossa.

- Może i bym się nie martwiła, ale nie wiem czy mam wracać sama do domu czy chcesz mi towarzyszyć?

- No zaczekaj, zaczekaj. Już się zbieramy, będziemy za 15 minut - rozłączyłam się i poszliśmy do samochodu.

                Wróciliśmy do ich domu i dziwnym sposobem nagle wszyscy się nami zainteresowali.

- To co, idziemy? - zapytałam Emmy, bo nie potrzebowałam skupiać na sobie uwagi.

- Może Was odwiozę? - zaoferował się Ross.

- Spokojnie, przejdziemy się - odpowiedziałam.

- To my Was odprowadzimy - zadecydował Riker.

- A przez ‘my’, masz na myśli…? - spytałam.

- No ja i Ross.

- Tak? A to ciekawe - odezwał się mój dzisiejszy kompan.

- Dobrze Ci zrobi - uśmiechnął się do niego starszy i wyszedł razem z Emmą na chodnik. Pożegnałam się ze wszystkimi i ruszyłam z Rossem za nimi.

                Pod naszym blokiem dałam mu znak ręką, żeby się zatrzymał. Zza rogu żywopłotu podglądałam naszą zakochaną parkę. Coś tam do siebie poszeptali i przytulili się mocno na pożegnanie.

- To teraz czas na nas - Ross spojrzał na mnie uśmiechnięty i rozłożył ręce żeby mnie przytulić.

- Bez takich mi tu. Dobranoc, Lynch - minęłam go z satysfakcją. Odwróciłam się na sekundę, a na jego twarzy widziałam zastanowienie wymieszane z podziwem. Jakbym była zagadką, którą pragnie rozwiązać.

- Słodkich snów, Emma! - krzyknął do mojej przyjaciółki. Ja po drodze pożegnałam się z Rikerem i ruszyli razem w stronę domu.

- I jak było? - zapytała mnie Emma na klatce schodowej.

- Hmm, dobrze.

- Dobrze? Tylko?

- Co Ty sugerujesz? Ja nie byłam przecież na randce. Lepiej mów jak tam z Rikerem?

- Świetnie - delikatny rumieniec wyszedł na jej policzki.

                Weszłyśmy do mieszkania. Wzięłam szybki prysznic i usiadłam przed laptopem. Bezwiednie wpisałam do przeglądarki ‘R5’.

*Ross*

                Wracaliśmy powoli z Rikerem milcząc, delektując się ciszą, której czasem w naszym życiu brakuje.

- Ty z tą Emmą tak na serio? - zapytałem. Zastanowił się chwilę.

- Jaa… Tak, chyba tak - uśmiechnął się do siebie patrząc w chodnik. Cieszyłem się. Myślałem, że będzie mi to przeszkadzać, ale jest zupełnie inaczej. - A co z Leilą? - odezwał się nagle.

- A co ma być?

- No chyba zaczęliście się dogadywać, nie?

- Riker, uwierz, nie chcesz żebym z nią był…

- Nie powiesz mi, co ukrywa, prawda? - spytał wprost.

- Nie. Tak jest lepiej - spojrzałem bratu prosto w oczy. - Chcę żeby mi ufała - chcę ją z tego wyciągnąć, nieuchwytna myśl przemknęła przez moją głowę.