11. You can’t see me, like I see you. I can’t have you, like you have me.

*Leila*

                Był pierwszy dzień mojego urlopu. Dostałam kolejnego sms’a od Rossa. Tak, od tygodnie mnie sprawdzał, pisząc z częstotliwością przynajmniej raz na godzinę. Ale szczerze? W ogóle mi to nie przeszkadzało. Co więcej, pomogło. Mogłabym mu więc powiedzieć, że już nie ma takiej potrzeby, ale… ale nie chciałam.

                Przez weekend robiłam porządek w swoich rzeczach. Chciałam się pozbyć moich specjalnych sukienek, ale pewien osobnik powiedział stanowcze ‘Nie, sukienki zostają. Ślicznie w nich wyglądasz’. No więc po kameralnym pokazie, na którym w skład jury wchodzili: Emma, Ross i Riker, poszliśmy na kompromis i została połowa. Na jutro jestem umówiona z dziewczynami na shopping, a dziś dzień tylko dla mnie. Ach, no i najważniejsze: od następnego semestru zaczynam studia!

                Siedzę właśnie u fryzjera, a w lustrze widzę nową osobę. Dziewczyna w odbiciu ma czekoladowe włosy, krótsze o jakieś 10 centymetrów od swojej poprzedniczki. Uśmiechnęłam się do siebie. Zaczynam nowe życie.

*Ross*

                ‘Mogę wpaść do Was wieczorem?’ otrzymałem wiadomość. Pytanie… pewnie, że tak! Uśmiechnąłem się do siebie.

- Ross! Ogarnij się! - krzyknął do mnie Rocky.

- Już, już - schowałem telefon do kieszeni i przeciągnąłem gitarę z pleców. Byłem gotowy do gry.

                 Po powrocie z próby siedliśmy w salonie i zamówiliśmy pizzę. Przyjechało jedzenie, teraz czekałem na Leilę. W końcu usłyszałem dzwonek do drzwi. Zerwałem się na równe nogi, potrącając przy okazji szklankę z colą, zalewając tym samym pół stołu.

- Synu drogi, nie ucieknie Ci - mama ratowała, co się dało.

- Przepraszam - rzuciłem i już byłem przy drzwiach. Widok mnie zaskoczył. Pozytywnie, rzecz jasna.

- Czy my się znamy? - uśmiechnąłem się do Leili i przytuliłem ją na przywitanie.

- Zawsze możemy się poznać - odwzajemniła uśmiech. - A tak serio, podoba Ci się?

- Tak, bardzo. Wyglądasz tak… naturalnie .

- Ale poważnie? Dobrze? Nie postarzają mnie? - przeciągnąłem ją za ramiona do światła i przyjrzałem się dokładnie.

- Nie, jest ok. Serio. Dla mnie idealnie - wyszczerzyłem się.

- O matko, Leila! Jak ślicznie! - Rydel zapiszczała na nasz widok.

- No i widzisz, właśnie o taki entuzjazm mi chodziło - Leila spojrzała na mnie krzywo, powstrzymując uśmiech.

                Siedzieliśmy dalej wszyscy razem.

- Ross, mogę mieć do Ciebie prośbę? - odezwała się do mnie.

- To zależy - odpowiedziałem poważnie. - Co jest?

- Wiesz, dziwnym trafem Mary i Ben dowiedzieli się o moim urlopie i postanowili zaprosić wszystkie swoje pociechy na kolację. W ten piątek. Pójdziesz ze mną?

- Jaa… eee… do Twoich rodziców? - nie, to nie ten etap znajomości. - Po co ja tam jestem potrzebny?

- Hej! Ja jakoś znam Twoich rodziców i się nie spinam. Nie chcę żebyś prosił ich o moją rękę, tylko żebyś po prostu był. Całe moje przybrane rodzeństwo ma przynajmniej narzeczonych, a pozostali małżonków i dzieci…

- No to widzę, że dobrana z nas para - uśmiechnąłem się pod nosem.

- To jak? Mogę na Ciebie liczyć? Obiecuję, że będzie fajnie - patrzyła na mnie błagalnie.

- Zgoda.

*Leila*

                Nadszedł piątek. Zebrałam Rossa spod domu i właśnie zaparkowałam na podjeździe moich rodziców. Zadzwoniłam do drzwi, Ross uśmiechnął się do mnie nerwowo, trzymając kwiaty dla Mary.

- Och, dzień dobry. Dobrze, że już jesteście. Wszyscy czekają - no tak, normalne. Leila zawsze spóźniona. - Jakie piękne, dziękuję - Porwała Rossa w ramiona i pocałowała w policzek. Siedliśmy w jadalni, witając się ze wszystkimi.

                Kolacja minęła w luźnej atmosferze. Czasem mi tego brakowało. Głupich dowcipów braci, ich przekrzykiwania z siostrami, uspakajania nas przez rodziców… W sumie teraz miałam nowych ludzi od wprowadzania zamieszania w moje życie. Wyobraziłam sobie wspólny obiad naszych rodzin. Apokalipsa.

                Postanowiliśmy wyjść na ogród, porozmawiać na świeżym powietrzu. Ross poprosił, żebym zaprowadziła go do ubikacji. W drodze powrotnej zatrzymał się przed ścianą obok gabinetu Bena.

- Wooow - jedyne, co udało mu się wydusić, gdy wpatrywał się w Gibsona wiszącego między kilkoma również nienajgorszymi gitarami.

- Tak, tyle zostało z mojej młodzieńczej pasji - nie wiadomo skąd pojawił się Ben i oparł się uśmiechnięty o futrynę, przytulając do siebie Mary.

- Pan kiedyś grał? - spytał Ross, z trudem odrywając wzrok od gitary.

- Tak poderwałem Mary. Kochała się w chłopcach z gitarą - dostał za to w bok od żony.

- Szkoda, że na Leilę to nie działa - starał się zażartować Ross.

- Z tego, co wiem, jest zupełnie inaczej. Jej pokój był cały w plakatach muzyków, głównie gitarzystów - Ross spojrzał na mnie pytająco, trochę rozbawiany.

- Tato! To było dawno temu, już z tego wyrosłam - nadąsałam się.

- Oczywiście… - odparł bez przekonania. - A Ty, Ross? Słyszeliśmy, że masz zespół. Może chcielibyście zagrać za dwa tygodnie na takim naszym małym firmowym przyjęciu?

- Bardzo chętnie, ale niestety za tydzień wyjeżdżamy w trasę koncertową po Europie.

- O, Europa, nieźle. Leila nie wspominała, że to, aż taki zespół... - wszyscy w trójkę na mnie spojrzeli.

- Wiesz, że coraz bardziej mnie kompromitujesz? - zapytałam.

- Wydaje Ci się - odparł z ironią. - Ross, w takim razie może zagrasz nam coś kameralnie? - ściągnął gitarę z uchwytu i wyciągnął w jego stronę.

- Nie, nie chcę robić niepotrzebnego zamieszania…

- No przestań, jedziesz w trasę, a nie chcesz zagrać przed nami? Przecież widzę, że chcesz.

- No dobrze, jedna piosenka - Ross chwycił za gryf, a w jego oczach pojawił się błysk. Był w swoim żywiole.

                Wyszliśmy za dom, wszyscy zwrócili się w jego stronę, gdy siadał z gitarą. Spod jego palców zaczęły wydobywać się pierwsze dźwięki. It's summer time and you are all that's on my mind. Everyday… Zaśpiewał, patrząc na mnie i uśmiechając się delikatnie. Speszyłam się. Podobał mi się ten widok. Ben powiedział samą prawdę, kręcą mnie faceci z gitarą. Bardzo.

                Piosenka się skończyła, nie wiem kiedy. Z transu wyrwały mnie dopiero oklaski. Posiedzieliśmy jeszcze trochę, a następnie ruszyliśmy w podróż powrotną do domu. Jechaliśmy w milczeniu, wsłuchani w muzykę płynącą z radia.

- Ta piosenka… podobała mi się - uśmiechnęłam się do Rossa.

- Cieszę się . Nawet nie wiesz jaka jest stara - zamyślił się na chwilę.

- Stare piosenki są najlepsze - skwitowałam.

- Nadal nie przekonałaś się do naszej muzyki, prawda? - zapytał.

- Przepraszam, nadrobię to. Obiecuję - położyłam rękę na sercu. - Słowo harcerza. Dzisiaj mnie przekonałeś, że warto.

*Ross*

                Podjechała pod mój dom. Jej oczy odbijały światło ulicznych latarni, a włosy miała potargane od wiatru wpadającego przez otwartą szybę. Miałem ochotę ją pocałować.

- Dziękuję. Miałaś rację, dobrze się dziś bawiłem - tyle zdołałem zrobić. Bałem się pocałunku. Bałem się, że dla niej to wciąż za wcześnie.

- To ja dziękuję, dzięki Tobie ten wieczór był wyjątkowy - uśmiechnęła się, a na jej policzkach pojawiły się urocze dołeczki. Zapadła cisza. - Mam nadzieję, że spotkamy się jeszcze przed waszym wyjazdem.

- No jasne, że tak, nie wyjadę bez pożegnania.

- W takim razie jesteśmy w kontakcie.

- Ok. Dobranoc, miłych snów.

- Dziękuję, wzajemnie - odparła. Zamknąłem drzwi. Samochód odjechał. Zostałem sam, na pustej, cichej ulicy.

                Jestem największym idiotą na świecie. Ona chciała, żebym ją pocałował.